Als we ergens een initiatief ontwaren van ‘jonkheid’ wiens interesses verder reiken dan die afstompende ‘drum and bass’ en/of 2manydj’s, is onze nieuwsgierigheid gewekt. En ook al kleurt het buiten de lijntjes van onze blues- en rootscatalogus, grabbelen we bij de eerste gelegenheid ons gerief bij mekaar en togen wij naar het oord van de feiten.
Vandaag is dat de Aarschotse Jazzclub, Cantaloupe Cafe, een productie van de gebroeders Bob en Dries, die éénmaal per maand onderdak vindt in de kleine zaal van C.C. De Gasthuisschuur.

Het kleine zaaltje is voor de gelegenheid omgetoverd tot een jazzkelder, met een podium van vijf bij drie dat goed zichtbaar is vanuit elke hoek. Het is bezaaid met een aantal ronde tafeltjes en bijhorende stoelen, die plaats bieden aan zo’n tachtig man. Meer moet dat niet zijn. Wij dachten in eerste instantie zelfs dat het al teveel zou zijn, maar tegen het aanvangsuur zat het zaaltje vol. En met jonge mensen, alstublieft. Er is nog hoop in bange dagen, in Osgot althans.

Jeff Herr Corporation is het geesteskind van de, in de groepsnaam vermelde, achtentwintigjarige drummer uit Luxemburg. Samen met keyboardist Joonas Lorenz uit buurland Duitsland, en met trompettist Carlo Nardozza en bassist Tom Van Acker vormt hij dit hyper-actieve quartet, goed voor een kleine drie uur muzikaal entertainment.

De titel jazz als stijl-aanduiding, is net zo ontoereikend als de titel blues. Binnen beider idiomen zijn de genres nog zo talrijk als de zandkorrels aan onze Belgische kust. Om dus ergens een bepaald etiket te gaan opkleven is uitermate moeilijk, zo niet onmogelijk. Vooral omdat ik mij hier niet zeer beslagen op het gladde ijs begeef. Maar ik mag toch enige indruk doorgeven, want, zoals John Coltrane ooit verklaarde in één of ander interview: “Er zijn maar twee soorten muziek : goeie en slechte”. Zonder er dus volslagen naast te zitten, kan ik in dit geval uiterst professioneel verklaren dat de muziek van Jeff Herr Corporation tot de eerste soort behoort, de goeie.

Om toch nog wat meer kleur te geven aan mijn beschrijving, wil ik u niet onthouden van mijn bevinding dat de structuur van de nummers zijn oorsprong vindt in de be-bop. Vanuit een gegeven, een melodielijn of een riff, schijnbaar eindeloos en grenzeloos improviseren. Niets is minder waar uiteraard. Improvisatie ? ja, maar je dient geconcentreerd rekening te houden met progressie, tempo, maat en medemuzikant via eergenoemde technische subtiliteiten.

Ze spelen enkel eigen composities, die comfortabel overeind blijven in onze door muziek overspoelde breinen. De opener “Footprints” haalt zijn energie uit de be-bop van de fifties. Jack Kerouac meets his true spirit. De bevolking van het Cantaloupe Cafe is meteen op het goede been gezet. “The Spy”, “Making Choices”, “Ruinen im Nebel” en “Conspiracy” doen ons totaal vergeten dat er ook nog zoiets als tijd is. Die eerste set van nagenoeg een uur is zo voorbij, en geen enkele keer kwam bij ons de idee binnengewandeld dat één of ander nummer best wat korter mocht zijn. Au contraire. De sublieme solo’s van trompet Carlo Nardozza worden afgewisseld met Joonas Lorenz’ aspiraties op zijn Fender Rhodes. Over “Conspiracy” waart de geest van Miles, en het nummer krijgt een zeer eigentijds karakter door de accenten die Joonas aanbrengt met zijn Korg-synth. Ook de zeer belangrijke rhythmsection brengt telkens een solo in; de percussie-hoogstandjes van bandleader Jeff Herr sausen de nummers funky af. Tom van Acker weet de laagste noten van het spectrum uit zijn double bass te plukken met grote precisie. Perfecte timing.

De tweede set serveert ons “2.22”, “Eulogy” en “The Stalker”. Lorenz versiert zijn oeverloos mooie trompetsolo’s ‘Bitches Brew’-gewijs met zijn octaver en een subtiel gedoseerde cry-baby wah. Lorenz gooit er hier en daar wat gesynthetiseerde vocals boven op. “Ain’t No Sunflowers” is een gewiekste mix van twee standards om U tegen te zeggen. Met grote handigheid worden hier “Ain’t No Sunshine” en “Sunflowers” door mekaar gespeeld tot ze volledig fusioneren in een nieuw nummer. En met “Layer Cake” is ook die tweede set weer in een ogenschijnlijke mum van tijd voorbij gevlogen.
 
Een uitbundig applaus noodt de Corporation terug naar het podium. Wat ze maar wat graag doen. “One Notice” gaat “Modern Times” vooraf. Dit laatste nummer is een staaltje van van musiceren met stalen zenuwen. Voortdenderend op een nimmer stoppende riff van klavier en bass, een riff die mij ontleend lijkt aan “Marbles” van Buddy Miles/John McLaughlin en lichtjes gewijzigd, soleert de trompet over een progressie die verschilt van de riffonderbouw. En Jeff speelt hier overheen in een andere maat. Spanning en climax, maar om de zoveel maten lopen ze terug samen op en komen ze tot een resolutie. Ijzingwekkend mooi.

Zij zelf bestempelen hun muziek als Fusion, of nog Electric-Funk Jazz. Dit alles overgoten met hedendaagse grooves en beats uit de electronica-trukendoos en effect-pedaaltjes, resulteert in een aangename en uiterst toegankelijke NU-JAZZ.

Het weze gezegd, hier kan men bijna niet genoeg van krijgen, en voor ons een aangename afwisseling. Een beetje vakantie, zeg maar. Tot over een maand, boys.

Jeff Herr Corporation kan je in huis halen door middel van hun twee voortreffelijke CD’s. “Modern Times” uit 2005 en “Conspiracy” uit 2007. Volg de hier bovenstaande link naar hun site en laat je de weg wijzen.

witteMVS